Žiwjenje kaž jedyn dźeń

„Witaj na swět, čłowječe!“,
će postrowja na wonym dnju
na běłej hrudźi maćerje
kaž na mjechkim poslešću.

Słónco schadźa we tebi,
mocy z jědźu přiběraja,
zo čuješ Boha we sebi,
hodźiny na wokomiki taja.

K sebi přišoł lědma sy,
to dopołdnjo ke skutkej zwoni,
wšitko zhrabać chcył nět ty,
ćěr potomstwa će strašnje honi.

„Božo, nowy spytać chce
so dale dać w twojim mjenje.
Chětro młody hišće je
a zalub´wany kaž šće ženje!“

Připołdnjo so přibližuje:
„Kak čas leći, luba, hej!“.
čwak žiwjenja ći rozlětuje,
hdyž z dźěćimi tak hrajkaš sej.

„Popołdnjo je hišće dołhe!“,
luba tebje změruje.
Pleńčiš stare, spytaš nowe,
wótřiš swoje swědomje.

Hdyž prěni raz swój wječor widźiš
a horicont ći žehli so,
to wšitko njetrjebawše hidźiš,
zwadam z puća chodźiš žno.

„Wječor přińdźe, žadyn hněw“,
tróštuješ so z myslemi,
žiwy być najradšo chcył
kaž korjenje pod štomami.

Sy pak jenož łopješko,
kiž ma jónu z hałžki spadnyć,
a kusk sy čłójske štomisko
- te njecha ženje zwjadnyć.