Spominanje doprědka

Serbska móličkosć chce rosć,
rozrosće nam z kóždym dnjom,
cyroby ma přeco dosć
kaž tysaclětny lipow´ štom.

Jónu budźeja pak, wěm,
hdyž roztaje wšěch słónčny čas,
so potajnostnje dźiwać wšěm
a při rowje so prašeć nas.

Mjelčeć budźemy, ow haj,
kaž dźens žno často mjelčimy.
Rěči něchtó šće: „Naš kraj
to bě!“ - Ach, lědma štó to wě.

Kedźbuj tuž a schil so chětř,
hdyž smjertny kłok so směje ći!
Žiwy być - je jedna wěc,
ta druha w našej małosći.